Rozdział osiemnasty.

-Powiedziałem coś nie tak?-Spojrzał na dziewczynę gdy ta nie odzywała się słowem od ostatnie pytania tylko patrzała przed siebie.
-Nie, przepraszam.- Westchnęła ciężko po czym odwróciła głowę w jego stronę. Lekko uniosła usta do góry, dzięki czemu pojawił się delikatny uśmiech- Byłam zakochana, ale nie wyszło. Przepraszam, ale więcej na ten temat na razie nie powiem, nie jestem gotowa.
-Dobrze rozumiem Cię i nie masz tu za co przepraszać. Nie każdy chce mówić o pewnych rzeczach.
-Cieszę się, że rozumiesz.- Spojrzała mu w oczy, czuła się winna.Oliver odpowiedział na każde jej pytanie szczegółowo a ona na to ostatnie nie potrafiła. Mimo, że minęło już trzy lata za każdym razem, gdy ktoś spytał się, odpowiedź była ta sama. Jednak pewna jej część chciała w końcu wyrzucić to z siebie ale świadomość, że zna go zaledwie kilka dni na to nie pozwalała.
Zapadła cisza, Oliver zauważył, że Jessica ma gęsią skórkę dlatego też wyciągną z koszyka cienki, ale ciepły koc po czym okrył go nią. Ona natomiast lekko drgnęła.
-Dziękuję.- Rzekła cichym głosem.- Tu jest na prawdę pięknie.
-Też tak myślę a w szczególności ta cisza i spokój, która nadaje jeszcze większe piękno temu miejscu. Przychodzę tu zawsze gdy mam dosyć całego świata, tych hałasów. Pamiętam jak dziadek zawsze mi powtarzał Wśród tego buszu w wielkim mieście znajduje się miejsce piękne i ciche. Mając chwile słabości znajdź je i przychodź tam ilekroć będziesz tego potrzebował. Posłuchałem jego słów i tak właśnie znalazłem pewnego dnia to miejsce.
-Twój dziadek to bardzo mądry człowiek. Chyba masz z nim bardzo dobre kontakty.
-Tak mam i chyba dlatego mówię każdemu, że moje dzieciństwo jest wspaniałe. I szczerze mówiąc więcej miałem wtedy kolegów tam niż tu.
-A gdzie mieszka?
-Southport w Karolinie Północnej. Każde wakacje spędzałem u niego. Na początku musiałem namawiać rodziców, ale z czasem już nic mówić nie musiałem bo sami wiedzieli, że całe wakacje spędzę tam. Ojciec później był z lekka zły, że moje kontakty z dziadkiem są lepsze od jego. Za to moje rodzeństwo bywało tam może raz na dwa lata.
-To wspaniałe. -Uśmiechnęła się do niego.- Słyszałam, że są tam piękne krajobrazy jednak nigdy nie miałam okazji tam pojechać. Zazdroszczę Ci dzieciństwa wiesz? Ja przenosiłam się z miejsce na miejsce przez to, że ojciec w różnych miejscach stacjonował. Dopiero gdy miałam jedenaście lat mama powiedziała tacie, że ma już dosyć i zamieszkaliśmy w NY. A dorastanie w dużym mieści jest jak dla mnie straszne.
-Z tym się z tobą zgodzę.
Rozmawiali na różne tematy między innymi opowiadali o swym dorastaniu, o dziadkach, pragnieniach życiowych jedząc przy tym babeczki bo obydwoje zgłodnieli. Rozmawiali tak jak by się znali całe życie, czuli się w swoim towarzystwie swobodnie. I choć oby dwoje po sobie tego nie pokazywali, chcieli spędzić jeszcze więcej czasu w swoim towarzystwie. Zanim się zorientowali nad ich głowami zawisły miliony gwiazdy a godzina wybiła właśnie północ. Mimo, że nie czuli zmęczenia wiedzieli, że muszą wracać. Z niechęcią pochwali rzeczy do koszyka i ruszyli w stronę samochodu. Oliver jak na początku postąpił tak samo otwierając drzwi Jessice. Gdy znaleźli się już w samochodzie kontynuowali dalej rozmowę dzięki czemu powrót wydał im się krótszy.
Znaleźli się w końcu pod domem Jessiki, ta spojrzała mu prosto w oczy uśmiechając się przy tym.
-Bardzo Ci dziękuję za miło spędzony wieczór.
-Ja Tobie również dziękuję  i za to, że się zgodziłaś. Mam nadzieje, że jeszcze kiedyś dasz się zaprosić.
-Pewnie, że tak. Jeszcze raz bardzo dziękuję. - Pocałowała go delikatnie w policzek.- Dobranoc.
-Dobranoc.
Jessica wyszła z samochodu, idąc do drzwi stanęła na chwile by mu pokiwać po czym wyciągnęła z torby kluczę od mieszkania.

***

Jessica leżała właśnie w łóżku rozmyślając nad wydarzeniami dzisiejszego wieczoru. Zrozumiała, że ani razu nie poczuła, że robi coś źle mimo wcześniejszych obaw. W jego towarzystwie poczuła się rewelacyjnie a jego zachowanie w stosunku do niej było bez zarzutów no może ciut za bardzo się starał, ale to akurat było miłe. I sama przed sobą uświadamiała sobie, że już dawno nie czuła się taka szczęśliwa i doceniana. Jednak jej myśli nie opierały się tak bardzo nad wydarzeniami lecz na samym Olivierze.

***

Gdy Oliver dojechał do domu zastał w nim Tylera, który oglądał powtórki meczu koszykówki. Ten natomiast gdy usłyszał kroki przyjaciela odwrócił wzrok od telewizora i skierował go na niego.Z uśmiechem na twarzy spytał łagodnym i o dziwo cichym głosem.

-A, o której to się wraca do domu? Czyżby mój stary Oliver wrócił?

-Nie, nie wrócił i raczej nie wróci. Zamieniasz się w mojego ojca, który czeka na mnie z pytaniami. Gdzie? Co? Jak?

-Nie no tylko ciekawy jestem czy w końcu kogoś wyrwałeś. A o tej godzinie nie sądzę byś wracał od rodziców.

-Byłem z Jessicą na kolacji. 

-Jasne kolacja, kolacją ale pewnie później już co innego było.

-Sama kolacja, z resztą myśl co chcesz, jestem zmęczony. Jutro może Ci coś więcej powiem jak na razie idę spać, dobranoc.- Oliver dobrze wiedział, że taki słowami i zachowaniem wzbudzi u Tylera ciekawość, więc wchodząc do swojego pokoju uśmiechną się szatańsko.

***